Teneinde de fundamenten van de samenleving, verdraagzaamheid en eerbied voor elkaar, in stand te houden zijn normen en waarden, die door iedereen gedeeld en gerespecteerd worden, nodig, noodzakelijk en onmisbaar.
Normenvervaging en toenemende permissiviteit worden echter steeds meer als een standaardgedrag gedoogd; ondanks alle waarschuwingen, voortekenen en vaststellingen wordt het abnormale als normaal gedoogd om de verantwoordelijkheid van de het bestraffen te ontlopen.
De grenzen van de verdraagzaamheid, en de eerbied voor andermans zijn, worden met een onrustwekkend gemak overschreden. De schuld van het eigen falen wordt doorgaans met een vanzelfsprekend gemak naar de maatschappij doorgeschoven; de oplossingen die de maatschappij voorstelt en doorvoert botsen echter steevast op de ik cultuur.
Dagelijks zijn wij er getuige van dat een hyper geïndividualiseerde samenleving voorrechten probeert af te dwingen ten nadele van het algemeen welzijn.
Een georganiseerde samenleving kan echter niet functioneren wanneer het algemeen belang systematisch ondergeschikt wordt aan het eigen comfort en persoonlijk belang en men enkel nog oog heeft voor de voordelen die de samenleving biedt, en de lasten het liefst naar zijn buurman doorschuift.
- Eens zal men moeten beseffen hoe vernietigend het terugplooien op zijn eigen comfort zal worden en hoe ondraaglijk het bestaan zal zijn bij gebrek aan sociaal weefsel en sociale structuren;
- Eens zal men moeten beseffen dat het afbrokkelen van de sociale dimensie de democratie zelf in gevaar kan brengen, zeker als wij voor elkaar niets meer kunnen opbrengen;
- Eens zal men moeten beseffen dat wetten en reglementen niet alleen gemaakt zijn voor anderen maar tevens voor zichzelf;
Een ganse samenleving die op solidaire basis georganiseerd is waardoor welvaart en welzijn voor iedereen bereikbaar geworden is kan dit niet laten gebeuren.
Solidariteit versus persoonlijk comfort
Helaas is de solidariteit naar de maatschappij toe meestal ondergeschikt geworden aan persoonlijk comfort dat te allen prijs moet gevrijwaard blijven ten nadele van de uitbouw van voorzieningen die bijdragen tot het algemene welzijn en de leefkwaliteit voor iedere burger
Nutsvoorzieningen, windmolens inplanten, nieuwe scholen, wegwerkzaamheden, kinderdagverblijven, sociale woningen plannen en uitvoeren botsen steeds op individuele en/of belanggroepen wiens individueel en/of groepscomfort koste wat koste moet gevrijwaard blijven.
Het maatschappelijk comfort dat deze belangengroepen, mede door de inspanningen van de ganse gemeenschap verkregen hebben, ontzeggen zij moeiteloos aan diegenen die er nu aanspraak kunnen op maken. Zij belemmeren, vertragen of verhinderen met ellenlange procedures de uitvoering van noodzakelijke beleidsbeslissingen, beletten dat maatschappelijke investeringen waarop zij beroep konden doen toegekend worden aan nieuwe rechthebbenden.
De overheid wordt systematisch met de vinger gewezen, burgers en belangengroepen bepalen en hanteren maatstaven om de overheid te beoordelen, maar weigeren pertinent diezelfde maatstaven op het eigen gedrag toe te passen.
Kan dan ook de vraag gesteld worden of binnen de democratische ordening van de samenleving nog beleidsbeslissingen kunnen worden genomen en uitgevoerd waar iedereen nut en baat bij heeft, in acht genomen dat ook de lasten op een billijke manier gedeeld en gedragen worden. Tegenover rechten staan plichten
Men zal dan waarschijnlijk te laat inzien dat de aangerichte schade veel groter zal zijn dan vandaag enig comfort in te leveren ten bate van ons aller welzijn.
Niets echter is onomkeerbaar, maar het is hoog tijd dat wij ons bezinnen over onze verantwoordelijkheid tegenover de samenleving.
[icon name=”paperclip” class=”” unprefixed_class=””]Willy De Waele
